m'n grootvader langs moederskant overleed toen ik amper vijf was
ik heb enkel vage herinneringen aan de ogenblikken dat hij viool voor me speelde,
en langzaam stierf aan kanker in het Brusselse Bordetinstituut
en langzaam stierf aan kanker in het Brusselse Bordetinstituut
... gehaat door mijn moeder (rechts op de foto)
maar "adoré" door velen om z'n virtuose vioolspel
... en misschien was er tussen ons wel een band ...
wanneer ik niet gehoorzaamde kreeg ik steevast te horen dat ik op hem leek
jarenlang hoorde ik enkel negatieve dingen over hem
jarenlang hoorde ik enkel negatieve dingen over hem
... maar toen ik dit leren mapje vond, sprongen de tranen me in de ogen ...
de visitekaartjes van de viool- en pianostemmers, de papieren in verband met z'n pensioen, de ziekenhuisrekeningen
de schriftjes met talloze nota's die doen denken aan m'n eigen notaboekjes
én een foto van toen ik een jaar of vier was
...
indien je langer geleefd had
bespeelde ik misschien nu je viool
zou ik de problemen tussen jou en mijn moeder begrijpen
én waarom ze me nooit accepteerde wanneer ik zijn wilde wie ik ben
omdat ik misschien ...
toch een beetje op je lijk?
amicalement,
@nne
indien je langer geleefd had
bespeelde ik misschien nu je viool
zou ik de problemen tussen jou en mijn moeder begrijpen
én waarom ze me nooit accepteerde wanneer ik zijn wilde wie ik ben
omdat ik misschien ...
toch een beetje op je lijk?
amicalement,
@nne
Heftig mooi stukje! Mijn opa overleed een week voordat mijn moeder beviel van mij. Ik hoor mijn vader nog geregeld zeggen dat ik zo op zijn vader lijk. Dezelfde interesse's en eigenschappen..vooral in ruzie's tussen mijn ouders en mij kreeg ik dit vaak te horen..kun je iemand missen zonder dat je hem ooit gekend hebt? ik denk van wel. Ik had hem graag gekend..de liefde voor lezen, paarden en onze eigenschappen gedeeld.
BeantwoordenVerwijderenIk ben onder de indruk van je post,wat een oude spulletjes heb je daar vol gedachten en verdiet,liefs Joke.
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk een heel verdrietige post, maar door het leren mapje met dierbare herinneringen toch ook weer erg mooi.
BeantwoordenVerwijderenFijne dag,
Miranda
Ik vind het een heel mooie post en triest...jammer dat je hem niet langer hebt mogen kennen...
BeantwoordenVerwijderenLieve groet Michelle
Komt me allemaal VEEL te bekend voor helaas. Kon (op een andere manier) mijn eigen jeugd zijn. @Servies en Brocante: JA je kunt iemand missen die je nooit gekend hebt (ervaring).
BeantwoordenVerwijderenLiefs van Marian
Toch vreemd hoe zoveel mensen hetzelfde ervaren...
BeantwoordenVerwijderenIk ben vandaag al eerder bij je geweest, maar toen kon ik niet reageren. Nu ik overgestapt ben op een andere browser (op aanraden van Sandra van Het Hoogerhuys, zie ook de aanvulling op mijn blog) heb ik geen problemen meer, gelukkig maar!
BeantwoordenVerwijderenWat naar dat je moeder je niet kan accepteren zoals je bent, dat doet verdriet. Mijn moeder leeft niet meer, maar kende haar kinderen niet echt waardoor ze dingen (beschuldigingen) zei die ze anders nooit gezegd zou kunnen hebben. Ook dat was niet leuk!
Wat mooi dat je spulletjes van je opa terug hebt gevonden!
Een fijne avond! Lieve groet, Ingrid
Jammer dat we sommige mensen, vaak de liefsten, zo snel moeten missen...zo kort mogen kennen. Je hebt dierbare spulletjes van je opa in je bezit. Koester ze.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet Renny
Mooie herinneringen om te koesteren, Anne !
BeantwoordenVerwijderenHeel gevoelig en aangrijpend vind ik je verhaal, begrijp wat je bedoelt ...
Groetjes,
Sylvia
Ben er even helemaal stil van Anne. Koester de spulletjes en je herinneringen aan je lieve opa, groetjes Anja
BeantwoordenVerwijderenBonsoir ma chére Anne, Votre trésors sont trés merveilleux!!!!!
BeantwoordenVerwijderenBonne soirée
Bisous Fleurete
Sommige dingen blijven onbegrijpelijk, zo ook in jouw verhaal, maar dat mapje vol herinneringen geeft je in ieder geval wel een kijkje in je 'roots'. Lieve groet, Colin
BeantwoordenVerwijderenPfhoee, lieve Anne, wat een verdrietig verhaal.
BeantwoordenVerwijderenJammer, dat je niet je niet bent geaccepteerd, zoals je bent. Wat moet dat ongelofelijk veel pijn hebben gedaan.Ik kan me daar helemaal niet bij voorstellen, als moeder. Wat fijn dat jij jezelf terug kan vinden in je opa. Al kan het helaas, alleen maar met dit mapje. Ik hoop dat het je troost bied, vooral wanneer je daar behoefte aan hebt.
Het is geen toeval, dat jou foto in dit mapje zit..het verbind je met je opa. Koester het meid. En vergeet niet, iedereen is speciaal en uniek!
Liefs Helena
Hoi Anne, wat moet dat moeilijk zijn om altijd vergeleken te worden met iemand die niet goed hebt leren kennen. Dankzij deze vondst heb je weer wat informatie over jouw 'bondgenoot' wat volgens mij een heel bijzondere man is geweest. liefs Jannet
BeantwoordenVerwijderenEen mooi stukje, een kleine ode.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Sandra (Mengelmoes)
Wat een aangrijpend verhaal Anne en wat een bijzondere vondsten. Jammer dat je je grootvader niet langer heb mogen leren kennen.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het zo triest om te lezen dat je moeder je niet accepteerde zoals je bent.
Blijf dicht bij jezelf lieve meis.
Lieve groet, Mea
Wat een mooi bezit.
BeantwoordenVerwijderenZo heb je toch je eigen herrinnering aan je grootvader.
1 Ding hebben we al gemeen, mijn grootmoeder kwam ook uit Belgie /Brussel
Ik mis ze nog steeds,ook na 25 jaar nog.
Gr Yvonne
Och Anne wat een verdriet zit er in deze post. Verdriet van je moeder, omdat ze haar vader niet begreep. En verdriet van jou, omdat de haat van je moeder haar belemmerde in het liefhebben van jou, haar kind... Wat een prachtige vondst is dan dit mapje! Een mapje vol liefde!
BeantwoordenVerwijderenGroeten, Corine(THUIS)
Ha, eindelijk kan ik weer commentaren plaatsen. Dagenlang was dat niet mogelijk.
BeantwoordenVerwijderenIk had in het commentaar dat ik niet kon plaatsen het volgende geschreven:
"Wat een mooi en verdrietig logje tegelijk!
Ik heb mijn beide opa's nauwelijks gekend. Maar ik kan me alles voorstellen bij het feit dat je jezelf niet kon zijn thuis. Ook mijn moeder wilde me niet zien zoals ik werkelijk was.
En te lezen aan de commentaren waren we de enigen niet!"
Liefs,
Janny
Herinneringen die heel dierbaar zijn en die je kunt koesteren....dat vond je allemaal in dit leren koffertje maar ook Liefde....liefde voor de muziek en liefde voor je grootvader.
BeantwoordenVerwijderenEen verdrietige maar mooie post.
Fijn dat ik mee mocht lezen.
Groetjes , Trudie
Een mooi geschreven stukje. Ik heb zelf weinig herinneringen aan mijn grootouders. Maar ik heb wel foto's, zelfs van mijn overgrootouders.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Marianne.
Dear Anne....thank you so much for stopping by today with such a beautiful comment. Intimate relationships can be so very hard in one's lifetime. Sometimes we need to be both mother and father to ourselves. I think this makes us even stronger to deal with life's surprises....which will ALWAYS be there.
BeantwoordenVerwijderenI, too, have a few lovely things of my grandparents and I cherish them just as you do yours.
Hugs gentle soul,
Jo
Een uit het hart gegrepen stukje! Wat mooi om toch nog wat tastbare, dierbare herinneringen te hebben aan je opa!
BeantwoordenVerwijderenIk wens je een stralend weekend!
liefs, Annelies
wat veel zeg je in zo weinig woorden. drie verweven mensenlevens en zoveel dat niet uitgesproken werd maar toch zo'n stempel op drie levens zette ...
BeantwoordenVerwijderen